Grenzen, grenzen, grenzen!

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik een blog heb geschreven. Ik had de afgelopen maanden wat veel aan mijn hoofd, waardoor ik niet zo veel inspiratie en motivatie had om te gaan schrijven. Maar aan de andere kant weet ik dat het op die momenten ook juist wel fijn kan zijn om te gaan schrijven. Het kan er namelijk ook voor zorgen dat ik weer wat rust in mijn hoofd krijgt. Dus ik heb vandaag de laptop er toch weer even bij gepakt om een nieuwe blog te schrijven.

De afgelopen tijd had ik weer wat meer te maken met het puntje ‘grenzen bewaken’. Ondanks dat het coronatijd is, heb ik namelijk toch best veel verschillende bezigheden in de week. Ik werk een paar ochtenden en/of middagen, ga 1 of 2 keer per week naar de fysiotherapie, moet regelmatig naar de orthodontist, moest ook regelmatig naar de logopedie en ik had af en toe ook nog een vergadering tussendoor. Daarnaast wou ik ook vaak nog wel even gezellig naar mijn ouders, schoonouders, familie of vrienden. Naast de hoeveelheid aan dingen waar ik ‘naar toe ga’, merkte ik dat ik de laatste tijd ook wat vol zat in mijn hoofd. De hoeveelheid informatie die op je afkomt binnen een dag is erg groot. Elke dag weer nieuwe info met betrekking tot Corona, maar ook dingen van werk, van de verkiezingen nu, van familiezaken en ga zo maar door. Dan kan het gewoon soms wat veel worden, maar dan moet ik op die momenten wel even op de rem trappen en niet alleen maar ‘doorgaan’….

Want regelmatig wil ik nog gewoon te veel. Dan is mijn dag eigenlijk al wel vol genoeg, maar dan ga ik toch nog even boodschappen of de was doen, of ik ga nog even naar iemand toe. Op die momenten merk ik dat mijn hoofd toch vaak nog niet is ingesteld op het feit dat ik chronisch ziek ben en dus minder kan hebben dan eerder. Maar als ik niet uitkijkt dan stapelt alles zich weer op en ga ik uiteindelijk weer over die grens heen.

Hoe merk ik dat ik over een grens heen ben gegaan? Ik word extreem moe, het lijken soms haast wel aanvallen van vermoeidheid waarbij ik mijn ogen amper nog open kan houden. Maar daarnaast word ik ook heel onrustig in mijn lichaam, veel prikkelbaarder en emotioneel instabieler. Ook krijg ik wat meer last van ‘pijntjes’. Ik voel de reumaklachten wat meer (terwijl de ziekte wel gewoon rustig is) en ik heb meer last van buikpijn en hoofdpijn.

Wat ik nodig heb op de momenten dat ik over mijn grens heen ben gegaan is eigenlijk vaak maar één ding: rust. Liggen op de bank of in bed en zorgen dat ik niet veel hoef te doen, maar ook dat ik niet te veel GA doen. Meestal werkt het bij mij ook goed als ik mijn hoofd een beetje kan afleiden door het lezen van een boek, of door het kijken naar een film of serie. Dan ben ik even niet meer bij mijn gedachten en bij hoe ik me voel. Soms werkt het ook als ik even een stukje ga wandelen buiten, maar dan moet ik daar wel de energie voor hebben. Daarnaast merk ik ook dat ik op dit soort momenten mijn slaap echt nodig heb. Daarom ga ik op die dagen ook vroeg naar bed en probeer ik ook echt lang te slapen. Meestal duurt het een paar dagen voordat ik merk dat ik er weer een beetje ben. Dan kan ik langzaam weer wat meer hebben en verdwijnen die aanvallen van vermoeidheid ook.

Het lastige is dat als ik voel dat ik mijn grens wel eens een beetje overschreden zou kunnen hebben, het eigenlijk al te laat is. Daarom probeer ik mijn dagen ook altijd zo in te delen dat het niet ‘te veel’ wordt. Zorgen dat ik genoeg rustmomenten heb, maar ook wel gewoon de dingen kan doen die ik graag wil. Als ik een dag heb waarbij ik voorschools werk en naschools ook, dan zorg ik ervoor dat ik de tijd die daar tussen zit rustig aan doe. Lekker even op de bank zitten, een klein beetje dingen in het huishouden doen en misschien wat muziek maken. Maar gewoon rustig aan. Als ik een dag vrij ben, probeer ik meestal bepaalde afspraken op die dagen te plannen, zoals de fysiotherapie. Momenteel is de fysiotherapie best wel zwaar en kost me dat best veel energie. Als ik dan daarna nog zou moeten werken, zou dat teveel worden. Daarom doe ik dat op een vrije dag. En stel dat ik een keer een dag weg ga en dus de hele dag ‘bezig’ ben, dan zorg ik er voor dat ik de volgende dag vrijwel niks heb zodat ik weer bij kan komen. En zo deel ik mijn weken een beetje in.

Soms kan je er niks aan doen dat je wel over je grenzen heen gaat. Soms kun je de ene dag meer hebben dan een andere dag en soms loopt een dag anders dan je van te voren had bedacht. Gebeurt dat, dan is luisteren naar je lichaam het allerbeste wat je kunt doen. Luister naar wat jij nodig hebt en probeer daar verder niet over te oordelen of je daar schuldig om te voelen. Jij voelt wat je voelt en dat is oké!