De laatste dag voor de kerstvakantie had ik een hele lange en intensieve dag op school. Ik moest samen met mijn klas een kerstmiddag organiseren bestaande uit een lunch, workshops en nog wat andere activiteiten. Hiervoor moest ik op tijd op school zijn om nog het een en ander voor te bereiden en klaar te zetten. Na deze middag hadden we de mogelijkheid om op school te dineren. Iedereen van school kon mee eten, samen in de kantine. Na het avondeten hadden we nog een avondprogramma waarbij verschillende koren en een zangensemble (waar ik bij zit) moesten optreden. De verschillende onderdelen waren zeker leuk, maar eigenlijk was de dag voor mij veel te lang. Ik ging weg om 10 uur en kwam ongeveer 12 uur later weer thuis.
Tijdens het avondeten merkte ik al dat deze dag eigenlijk te lang was. Ik werd heel erg moe, en als ik zo moe wordt dan gebeuren er een aantal dingen. Allereerst voel ik dan alle prikkels om me heen extra goed en ik kan veel en hard geluid niet meer zo goed verdragen. Ook kan ik de rust in mijn lijf niet meer vinden, wat heel gek is. Aan de ene kant ben je namelijk heel moe en wil je rusten, maar aan de andere kant voel je je enorm onrustig en lukt dat dus niet. Ook kon ik de drukte van de kantine niet goed hebben, waardoor ik op een rustigere plek ben gaan zitten. Naast alle lichamelijke dingen die ik merk, heb ik ook nog mijn hoofd die het me moeilijker maakt. Ik ben namelijk heel goed in doemdenken. Vooral op de momenten dat ik me lichamelijk wat minder goed voel.
Maar uiteindelijk heb ik me redelijk door de dag heengeslagen en was ik blij dat ik wel alles heb kunnen doen en meemaken. Maar waar ik overdag al bang voor was, gebeurde inderdaad de volgende dag. Als ik één dag te lang doorga en dus over mijn grenzen heen ga, moet ik dat de volgende dag ontgelden.
Door alle onrust in mijn lichaam kon ik niet goed slapen, waardoor mijn lichaam ook geen rust kreeg. De chaos bleef hangen, waardoor alle prikkels voelbaar bleven, ook al was het wel rustig om me heen. Ook qua energie was het helemaal mis. Ik heb de volgende dag tot 4 uur ’s middags in bed gelegen en nog was ik helemaal op! En dat terwijl ik eigenlijk nog naar de hydrotherapie moest ’s ochtends. Maar ik had hier simpelweg geen energie voor. En omdat ik alle prikkels ook nog zo voelde, wilde ik eigenlijk helemaal nergens heen. Ik wilde gewoon in bed blijven liggen.
Dit soort momenten zijn vaak de dingen die voor de meeste mensen om je heen niet zichtbaar zijn. Zij zien vaak alleen de kant waar je je best doet om door te gaan en te laten zien wat je kan. Maar eigenlijk zouden ze ook moeten weten hoe die dag na zo’n lange, drukke dag eruit ziet.
De volgende keer moet ik toch kijken of ik het niet anders kan aanpakken, want ik vind mijn gezondheid toch echt belangrijker dan alle andere dingen. Grenzen aangeven is en blijft altijd lastig, maar uit deze ervaring blijkt wel weer dat het echt nodig is.
Jong en Lupus 